Anne van Eck I Jeroen Blok

Jeroen Blok

Het onderzoeken is belangrijk in het werk van Jeroen Blok. Niet alleen zoekt hij de grens op van de technische mogelijkheden met de verschillende materialen als verf, potlood en fotografie. Ook de herhaling met dezelfde beeldelementen in het werk zijn onderhevig aan het onderzoek naar zijn betekenis in steeds weer een andere context. De mixed media tekeningen zijn illustratief, verhalend en  sprookjesachtig in hun vertelling. Boven alles is Jeroen Blok een illustrator. JB: “Ik stel mijzelf steeds de vraag hoe sterk een beeld moet zijn om stand te kunnen houden ten opzichte van een ander beeld en om zijn eigen identiteit te bewaren. Aan de andere kant kijk ik hoe ik beelden kan creëren die sterk genoeg zijn om juist verschillende verhalen te dragen of op verschillende manier geïnterpreteerd kunnen worden.”

Anne van Eck

“Zal ik ze laten leven of zal ik ze laten gaan”.  Herinnering, gemis en vergankelijkheid spelen een belangrijke rol in het werk van Anne van Eck. De dierfiguren lijken realistisch maar zijn geenszins een afbeelding van de werkelijkheid. In wezen is het een gevoel van werkelijkheid dat wordt nagebootst. Vanuit de eigen ervaring projecteert de toeschouwer zijn gevoelens op de hulpeloze en kwetsbare poses van de geboetseerde vormen. Hierdoor ontstaat een tegenstrijdigheid van wat men kent en denkt hoe die werkelijkheid is. Voor Anne is die innerlijke strijd ook essentieel in het maakproces. In aanvang maakt ze haar vormen met oefenklei. Door het materiaal permanent nat houden lijkt de huid van  haar dieren levensecht ; Zou ze ze niet meer verzorgen en besprenkelen met water, dan zou dat onherroepelijk leiden tot uitdroging en afbrokkeling van het materiaal.(tekst @A.Ververs)

"Cold. red, wet (and vulnerable)" Roel Arkestein, curator GEM, museum of contemporary art, The Hague

Exhibitions with Anne van Eck's work frequently resemble curio-cabinets from a Kunst- und Wunderkammer. She presents her sculptures on tables or -as in the GEM in The Hague, during the first Haagse cultuurnacht, in 2003- in metal scaffolding-like shelves. More often than not the collection consists of animal figures made from red, unfired clay. However, this term, 'animal figures' requires somewhat of an explanation. The creatures Anne van Eck makes has nothing endearing or anecdotal, nor are they in any way waggish. They are the most helpless, unsightly creatures that one can imagine. Naked, blind and as slippery as new-born animals, they lie on their bellies or sides. one can not yet discover any form in their bodies and usually they fit to loose and sloppy in their wrinkled skin. The curious proportional relationship between the body parts of these animals contributes to the suggestion that this concerns undeveloped creatures. The heads of these animal figures are much too big; the limbs, which seem to be searching for something to hold on to, are proportionally too Small. The creatures are not usually recognizable as real animals. they remain somewhere in between rodents, frogs and puppies.

Van Eck's sculptures can be seen unequivocally as symbols of birth, death and transitoriness. Her work reveals a compassion with all that is vulnerable. In order to keep the clay sculptures from drying out -which would lead irrevocably to fractures and disintegration- they need to be continuously watered. Just as with real animals, the survival of the slippery-wet beasts is a question of continues care. Often after a exhibition the artist decides to perform euthanasia on her sculptures by withdrawing the intensive care. Recently van Eck began to experiment with materials of a more permanent character such as modelling wax, latex, polyester and ceramics. Nevertheless these sculptures appear to be just as frail as her clay sculptures. Except for the association one makes with her new born animals who can barely tolerate the light of day, these sculptures evoke visions of laboratory animals, clones or other artificial interventions performed on nature by man. Van Eck's sculptures are also about creation in a more metaphorical sense. Her work has been compared to the Jewish myth of Golem, where a human, fashioned out of clay, is brought to life. In a similar way, against one's better judgement, Van Eck wants to breathe life into a lifeless substance; an endeavour that is irrevocable doomed to fail. For example when her pet rat died, as a substitute she kneaded a bigger than life-size model out of clay. Van Eck's creatures assume a place somewhere on the border-line between life and death- their look is at ounce disturbing and impressionable.

The titel refers to the book by Leo Vroman; "Warm, rood en lief" (1994)