The Imaginary Image

The Imaginary Image

Groepstentoonstelling waarin - het portret - in al zijn expressies centraal staat. Deze tentoonstelling is een beknopte inleiding-samenstelling van wat een portret anders kan zijn dan de weergave van een gelijkende beeltenis van een persoon.
Met werken van Wieke Ververs (schilderijen), Jacqueline Devreux (schilderijen), Laetitia Molenaar (foto's), Paul Blanca (foto's),Angela Grossmann (tekeningen, assemblages),e.a.

Wieke Ververs
In 'La Mama' portretteert Wieke Ververs haar moeder.
De vrouw op het grote formaat doek 210x120 is geschilderd vanuit het perspectief van het kind. Je moet wel tegen haar opkijken.
De 50-er jaren kleding van de vrouw ,geschilderd in vervagende kleuren onderstrepen de herinnering aan een moment in de tijd. De zonnebril en de tas objectiveren het subjectieve, het kan ieders mama zijn.
Een familiealbum was aanleiding voor het schilderen van 'The great grandmother'.De persoon op het oude fotootje wordt met de beschikbare gegevens in het beeld gelezen en geanalyseerd.
Het zelf fotograferen kan een ondersteuning zijn om een geschilderd portret aan te vangen. Het poseren stelt haar in staat te kijken naar iemands bewegingen om zo de persoonlijkheid van de geportretteerde te onderzoeken. Het moment van schilderen is het moment na het poseren. Het portret wordt daardoor nooit ontleend aan de foto zelf.Wieke Ververs
In 'La Mama' portretteert Wieke Ververs haar moeder.
De vrouw op het grote formaat doek 210x120 is geschilderd vanuit het perspectief van het kind. Je moet wel tegen haar opkijken.
De 50-er jaren kleding van de vrouw ,geschilderd in vervagende kleuren onderstrepen de herinnering aan een moment in de tijd. De zonnebril en de tas objectiveren het subjectieve, het kan ieders mama zijn.
Een familiealbum was aanleiding voor het schilderen van 'The great grandmother'.De persoon op het oude fotootje wordt met de beschikbare gegevens in het beeld gelezen en geanalyseerd.
Het zelf fotograferen kan een ondersteuning zijn om een geschilderd portret aan te vangen. Het poseren stelt haar in staat te kijken naar iemands bewegingen om zo de persoonlijkheid van de geportretteerde te onderzoeken. Het moment van schilderen is het moment na het poseren. Het portret wordt daardoor nooit ontleend aan de foto zelf.

Laetitia Molenaar
Automated Face Processing.
De kinderen op de portretfoto's van Laetitia Molenaar lijken gedepersonificeerd en ontdaan van hun expressieve persoonlijke kenmerken. Ze kijken recht in de lens met een neutrale blik, de haren uit het gezicht. Deze foto's zijn gemaakt volgens het Passport Photo Matrix Model 2006. The Matrix is een computergrit dat in staat is de biometrie van het gezicht te herkennen. De afstand tussen de neus, mond, de ogen en oren wordt gemeten waardoor identificatie van elke unieke persoon mogelijk is.

Jacqueline Devreux
Du fond des miroirs ou les échos d'Alice.
De meisjes en vrouwen in de schilderijen van Jacqueline Devreux zijn tijdloos.
Hun contour wordt vervaagd door de bijna vloeibaar aangebrachte bruin- en diepe zwarttonen. Ze krijgen hierdoor iets ongrijpbaars. De tijd heeft hen niet geraakt.
Ondanks hun schijnbare afwezigheid gaan zij een dialoog aan met de kijker, die in het beeld wordt meegetrokken door de stille blik van een oog. Heel even wordt de essentie van het leven overgedragen tussen de toeschouwer en de geobserveerde, om te berusten in die vloeiende eeuwigheid.

Paul Blanca
Seksueel geladen geënsceneerde zwart-wit foto's waarin heftige emoties als angst, verdriet, agressie en pijn worden verbeeldt.
Portretten en zelfportretten waaronder 'Mister America' waarbij een grote Mickey Mousse is gekerfd in de huid van Blanca's rug.
Beelden waarin het leven gedaagd wordt om geleefd te worden zonder de cliché van het dagelijkse. Op zoek naar de schoonheid van die ene lichaamslijn verleidt Blanca de geportretteerden over grenzen te gaan.

Angela Grossmann
Susan Sontag schrijft in haar boek On Photography: “Photographs state the innocence, the vulnerability of lives heading toward their own destruction, and this link between photography and death haunts all photographs of people.
Grossmann onderzoekt daaraan gerelateerd 'the human condition'. Ze maakt o.a mixed media- collages met oude foto's van onbekende (Europese) kinderen die worden bewerkt met verf, inkt en potlood. Met de keus voor oude portretfoto's wil zij de identiteit en vergankelijkheid vastleggen in thema's die gaan over oorlog, gevangenschap en dood.

tekst Angeliek Ververs